• این مقاله بر اساس داده‌ها و نتایج منتشرشده در گزارش جهانی Adobe Creators’ Toolkit 2025 نوشته شده

هر عصر، نقطه‌ای داره که در اون انسان از ابزار ساخته‌شده به دست خودش شگفت‌زده می‌شه. امروز ما داریم همین نقطه رو تجربه می‌کنیم. تا همین چند سال پیش، ابزار خلاقیت تابع انسان بود؛ فتوشاپ، پریمیر یا قلم نوری، چیزی جز امتداد دست نبودن. اما حالا ابزارها تصمیم می‌گیرن، پیشنهاد می‌دن، تصحیح می‌کنن و می‌سازن. خلاقیت از مرحله‌ی کنترل عبور کرده و به مرحله‌ی همزیستی رسیده. در گزارش تازه‌ی ادوبی با عنوان Creators’ Toolkit Report، تصویری از این همزیستی در مقیاس جهانی ارائه شده؛ تصویری که بر پایه‌ی تجربه‌ی بیش از ۱۶ هزار خالق محتوا از هشت کشور شکل گرفته. داده‌ها از کشورهای گوناگونی مثل ایالات متحده تا کره جنوبی جمع‌آوری شدن، اما در پس همه‌ی این تفاوت‌های فرهنگی، یک دغدغه‌ی مشترک وجود داره و اون هم چیزی نیست جز معنا و خلاقیت در عصر هوش مصنوعی.

وقتی به مسیر جهانی شدن هالووین نگاه می‌کنیم، با داستان شکل‌گیری یک حس مشترک مواجه می‌شیم. حس ترس، شوخی و بازی با مرگ، که از یک فرهنگ خاص بیرون اومده و بعد به زبون‌های مختلف ترجمه شده. این اتفاق نه از مسیر استعمار و سیاست، بلکه از مسیر سرگرمی، بازار، رسانه و مد همه‌گیر شده. شاید به همین دلیله که هالووین برخلاف بسیاری از آیین‌های مذهبی یا ملی، خیلی سریع‌تر تونست مرزها رو پشت سر بذاره و تبدیل به یک نماد فرهنگی جهانی بشه.

در عین حال، جهانی شدن هالووین یه جور چالش فرهنگی هم هست. چون هر فرهنگی وقتی این آیین رو می‌پذیره، در واقع در معرض این پرسش قرار می‌گیره که آیا داره یه رسم بیگانه رو وارد می‌کنه، یا داره ازش چیزی تازه می‌سازه؟ ما معتقدیم که جهانی شدن هالووین از منظر فرهنگی و زیبایی‌شناسانه‌اش جالب و قابل‌مطالعه‌ست و خواستیم این بررسی رو با شما به اشتراک بذاریم.

در ادامه، قراره همین مسیر رو دنبال کنیم. از ریشه‌های تاریخی می‌رسیم به لحظه‌ای که هالووین به یک برند جهانی تبدیل شد، از راه‌هایی که وارد فرهنگ‌های مختلف شده تا تغییری که در ظاهر، معنا و حتی اقتصاد هنر ایجاد کرد.

قبل از اینکه بریم سراغ معرفی آموزش سازمانی اینورس، می‌خوایم با هم یه سناریوی آشنا رو مرور کنیم. تصور کنید سه‌شنبه‌ ظهره و جلسه‌ی هفتگی تیم فروش داره تموم می‌شه. چندتا از اعضای تیم حرفی برای گفتن ندارن، یکی‌شون دوربینش خاموشه، اون یکی داره یک سری موضوع تکراری رو هی تکرار می‌کنه. همه‌چی داره همون‌طور که بوده پیش می‌ره. پیش می‌ره؛ یعنی نه بد، نه خوب. اما چیزی این وسط کمه.
نه خلاقیت تازه‌ای تو جلسه مطرح می‌شه نه راه‌حل جدیدی.
و شاید مهم‌تر از همه، نه کسی اصلا انتظارش رو داشته، نه کسی غیبتش رو حس کرده.

ما معمولا از مشکلاتی حرف می‌زنیم که سر و صدا دارن: افت فروش، استعفا، نارضایتی. ولی اون مشکل‌هایی که بی‌صدا قد می‌کشن و سازمان رو از درون فرسوده می‌کنن چی؟ مثلا همین‌که تیم‌ها دیگه مهارت جدیدی یاد نمی‌گیرن. همین‌که دیگه کسی نمی‌پرسه: «میشه بهترش کرد؟». یا همین که بدون تصور از امکانات ابزارهای جدید، همه خروجی‌ها با محدودیت قالب‌های قدیمی‌تر آماده می‌شن.

سؤال اینجاست: شما آخرین بار کی به یادگیری تیم‌تون دقت کردید؟