فرمولی برای موفقیت
من هیچ‌وقت با ساز میونه خوبی نداشتم. هیچ‌وقت از اون آدم‌ها نبودم که می‌تونن هر سازی رو دست بگیرن و شروع کنن نواختن. در ۱۸ سالگی بعد از سال‌ها تلاش برای نواختن پیانو و گیتار، نهایتا به Ukulele رسیدم. ساز کوچیک و به ظاهر ساده‌ای. اما خیلی سریع فهمیدم که یوکلیلی هم همچین ساده نیست و الان بعد از ۳ سال یوک زدن، می‌تونم با قاطعیت بگم که صرفا با ۴ تا آکورد راحتم. اما می‌دونید چی خیلی جالبه؟ تقریبا هر آهنگ پاپی که به ذهنتون برسه از ۴ آکورد ساخته شده. (همون ۴تایی که من بلدم?) یعنی هم Take on Me و هم Don’t Stop Believing رو میشه با ۴ تا آکورد جمع کرد. البته که این شانسی نیست و یک علمی پشتشه. اما جالب نیست؟ انگار میشه یک فرمول موفقیت درآورد برای ژانر پاپ و آهنگ‌های محبوب و موفق.
حالا اگر یه قدم عقب‌تر بریم چی؟ میشه یه فرمول درآورد برای Popstarهای محبوب و موفق؟
سوالی که Titanic Sinclair سال‌ها پیش پرسید و سال‌هاست که داره بهش جواب می‌ده. به پدیده جذاب دیگری در دنیای بی‌پایان یوتیوب خوش اومدید.
۵ سال پیش، از طریق الگوریتم عجیب و غریب یوتیوب من با پدیده‌ای آشنا شدم به نام Poppy. برام باورنکردنیه اما امکانش هست که شما اسمش رو شنیده باشید یا عکسش رو دیده باشید. برام باورنکردنیه، چون ۵ سال پیش پاپی صرفا یک آزمایش بود و امروز یک ستاره شناخته شده‌ست.
بذارید از اول شروع کنم. Titanic Sinclair کیه؟ تایتنیک یک کارگردان و آهنگساز خلاق و عجیبه. (که درباره اخلاقش اتهامات زیادی وجود داره، و من به این بخش داستان نمی‌پردازم، اون با خودتون.)
اولین باری که من اسمش رو شنیدم کنار اسم یکی از کاراکترهای عجیب و غریب(تر) یوتیوب به نام Mars Argo بود. مارز سال‌های ۲۰۰۹اینا فعال بود و یه بند موسیقی با همون اسم Mars Argo داشت. فارغ از موزیک عجیبی که تولید می‌کرد (آهنگ موردعلاقه من: Using You)، مارز ویدیوهای عجیبی هم می‌ساخت. صداش خیلی زیر بود، لحنش رباتیک بود و حرفاش درباره تکنولوژی، اینکه چطوری ما زندگیم رو به تکنولوژی باختیم، مصرف‌گرایی و جامعه سرد این قرن بود.کاراکتر مارز حالت غیرانسانی و ربات‌گونه داشت.
مارز و تایتنیک همکار بودن. یکی از ویدیوهای موردعلاقه من از این دو، ویدیوی وایرال “Delete Your Facebook” بود. یک ویدیو سرد و عجیب، از گفت و گوی ابزورد مارز و تایتنیک.
نهایتا این دو از هم جدا می‌شن و از اون موقع خیلی خبری از مارز نیست. (به جز خبر شکایاتی که بعدا از تایتنیک کرد که من بهشون نمی‌پردازم.)
اینجاست که سر و کله یک کاراکتر جدید در یوتیوب پیدا میشه: Poppy. پاپی، پروژه جدید تایتنیک.
پاپی موهاش سفیده (مشابه مارز)، صدا و خنده‌ش به طور غریبی زیر و رباتیکه (مشابه مارز) و حرف‌هاش ابزوردن (مشابه مارز). پاپی بیشتر شبیه به رباته تا انسان. وقتی حرف می‌زنه، موهای تنت سیخ میشه، شایدم حتی چندشت بشه یا بترسی.
پاپی یک کاراکتره، ساخته دست تایتنیک، یک کاراکتره که ۷-۸ سال پیش ساخته شده. اوایل، توی هر ویدیوی کوتاهی که روی چنل یوتیوبش می‌ذاشت، چندتا دیالوگ کوتاه می‌گفت. ما هیچ‌وقت پیشینه و گذشته پاپی رو نفهمیدیم. پاپی سرده و وقتی احساس و هیجان نشون می‌ده، آدم تعجب می‌کنه.
چند سال پیش، پاپی وارد صنعت موسیقی شد و اولین آهنگ‌هاش رو بیرون داد، همه زیر نظر تایتنیک و با مضمون‌هایی به شدت شبیه به چیزهایی که مارز می‌گفت. پاپی کاراکتر مارز آرگو رو دزدید.
درواقع هر دوی این‌ها تحت نظر یک نفر کارگردانی شدن، برای همین منطقیه که شبیه هم باشن. با این تفاوت که مارز، واقعا یک آدمه و شخصیتش واقعا شخصیت خودشه، با یک سری اغراق. اما پاپی یک کاراکتر طراحی شده‌ست. ویدیوهایی از قدیم پاپی، قبل از اینکه همکاریش با تایتنیک رو شروع کنه وجود داره، که توشون کاملا کاراکترش، صداش و رفتارش فرق می‌کنه. اما آیا همه کاراکترهای یوتیوبی، طراحی شده نیستن؟ باز می‌رسیم به بحث عجیب مرز بین آدم‌های واقعی و کاراکتر اینفلوئنسرها. (قبلا هم راجع بهش حرف زدم، اینجا رو ببینید.)
پاپی یک پارودیه، یک آینه روبروی جامعه، صنعت موسیقی و فرهنگ هالیوود. پاپی در هر ویدیوش و هر مصاحبه‌ش داره موزیک پاپ و ستاره‌های پاپ رو مسخره می‌کنه، اداشون رو در میاره. اما جواب داده. پاپی دیگه به عنوان یک کاراکتر شناخته نمی‌شه، یک خواننده‌ست که کارهاش رو می‌تونید توی اسپاتیفای پیدا کنید، عکس‌هاش روی فرش قرمز رو ببینید و مصاحبه‌های یخی‌ش رو بشنوید. پاپی، که روزی چیزی بین یک ربات، عروسک و کاراکتر ساختگی بود، الان یک شخصیت پذیرفته و شناخته‌شده‌ست. شخصیتی که از روی یک انسان برداشته شد و انسانی که از صحنه حذف شد.
پس شاید واقعا میشه با استفاده از یک فرمول، ستاره پاپِ محبوب و موفق، ساخت.