به متاورس خوش اومدید.

اوایل قرنطینه سال گذشته، من و دوست صمیمیم هر چند روز یک بار با هم تماس ویدیویی می‌گرفتیم، موبایل رو می‌ذاشتیم روی میز و کارهامون رو (هر کس از خونه خودش) انجام می‌دادیم. دقیقا مثل زمانی که با هم کافه می‌رفتیم و ساعت‌ها کار می‌کردیم. برای تولد ۲۰ سالگی من، دوستم از کانادا برام یک “پادکست” ۳۰ دقیقه‌ای درست کرد که همه دوستام توش تولدم رو تبریک می‌گفتن. شنیدن صدای همه‌شون از اینور اونور جهان، اشکمو درآورد. مامانم برای ابراز هیجان، برای من توی واتساپ، استیکر و گیف می‌فرسته.

روز به روز مرز بین دنیای واقعی (دنیای فیزیکی) و دنیای مجازی کمرنگ‌تر میشه. به نظر من، این نه تنها چیز بدی نیست بلکه به شدت کاربردی و مفیده. و البته که چالش‌های خودش رو داره.

من نمی‌دونم پرجهش‌ترین سال از لحاظ پیشرفت تکنولوژی کی بوده و حتی بلد نیستم چنین چیزی رو بسنجم، اما می‌دونم که استفاده از تکنولوژی در دو سال گذشته (از بین این ۲۱ سالی که من تجربه کردم) خیلی بیشتر و همه‌گیرتر شده.

از روزهای اول قرنطینه که در House Party، آدم‌هایی که ماه‌ها بود ندیده بودیم رو می‌دیدیم، تا اوج گرفتن Clubhouse که علاقه جمعی برای شروع پادکست در دوران کرونا رو پاسخ داد و همه نمایشگاه‌های مجازی و آثار هنری‌ای که با AR از خونه‌هامون، تجربه کردیم. جلسات Zoom و کلاس‌های درس Adobe Connect و مافیا بازی کردن با آدم‌هایی از سراسر جهان در Among Us، همه رو درگیر و دخیل در یک دنیای مجازی کرد. دنیایی که روز به روز واقعی‌تر، طبیعی‌تر و کاربردی‌تر میشه.

اسم این دنیای مجازی، Metaverse هستش. مفهوم متاورس، اصلا جدید نیست. هر رابطه‌ای که در دنیای مجازی اتفاق میفته، اعم از چت کردن و گیم‌های آنلاین، بخشی از متاورس محسوب میشه.

در واقع تلفیق دنیای واقعی و دنیای مجازی میشه دنیای متاورس. بذارید راحت‌تر بگم: شما اسنپ می‌گیرید و ماشینتون رو روی نقشه مجازی توی موبایل دنبال می‌کنید. این یعنی یک اتفاق واقعی و فیزیکی (ماشین اسنپ)، تلفیق شده با یک اتفاق مجازی.

حالا چرا الان حرف از متاورس شده و فیسبوک این وسط چیکاره‌ست؟

زاکربرگ، چند وقت پیش، از یک ایده رونمایی کرد. ایده گسترش این دنیای مجازی و تلفیقش با دنیای واقعی به صورت جدی.

دیدید توی یک گیم چطور می‌تونید برای کاراکترتون لباس بخرید و فضاسازی کنید؟ حالا همین رو از طریق VR وارد دنیای واقعی کنید، یعنی شما خودتون کاراکتر بازی هستید. درواقع متاورسِ زاکربرگ یک حالت پیشرفته‌تری از زندگی‌ایه که همین الان داریم. در آینده عینک کت و کلفت VR تبدیل میشه به یک عینک آفتابی ساده. عینکی که وقتی روی چشمتون می‌ذارید دنیای مجازی تلفیق شده با دنیای واقعی رو می‌بینید.

به نظرم با توجه به نیاز همه ما به تکنولوژی وسط یک پاندمی جهانی و با همه‌گیر شدن رمزارز و NFT، این بهترین موقعیت ممکن برای معرفی چنین مفهومی بود.

یکی از مزیت‌های چنین دنیایی اینه که تکنولوژی دستگاه-محور گرونه و منصفانه نیست، چرا که همه بهش دسترسی ندارن اما اینترنت و فضای دیجیتال اینطوری نیست. با اینکه به خاطر دلایلی دسترسی افراد به اینترنت و فضای مجازی هم گاهی محدوده، اما واقعیت اینه که ذات اینترنت همگانیه و همیشه هم همینطور می‌مونه. (انشالله)

توی این دو ماه خیلی خبر بیشتری از متاورس نشنیدم و منتظر اخبار آینده هستم. فعلا می‌رم ببینم هر کدوم از دوستام در این لحظه توی Spotify دقیقا به چه آهنگی گوش می‌دن و کی توی اینستاگرام از نهارش استوری گذاشته.